Dvodnevno zasedanje Svetog Arhijerejskog Sabora Srpske Pravoslavne Crkve (6. – 7. novembar tekuće godine) bilo je posvećeno trima glavnim temama – stanju na Kosovu i u Metohiji, unapređenju školstva i prosvete u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi i crkvenoj krizi u Ukrajini posle najnovijih odluka Carigradske Patrijaršije. Svoje viđenje stanja na Kosovu i Metohiji, kao i perspektivu borbe za očuvanje te mučeničke srpske pokrajine u sastavu Srbije u uslovima neprestanih provokacija vođstva lažne države i stalnih pritisaka velikih zapadnih sila, Sabor je predočio našoj javnosti posebnim saopštenjem.

Njoj je manje-više već poznata i delatnost Sabora na polju crkvenog školstva i prosvete, ali saborski stav po pitanju Crkve u Ukrajini samo delimično. Razlog za to je činjenica da je o saborskom stavu trebalo najpre službeno obavestiti sve Pravoslavne Crkve, počevši od Carigradske i Moskovske Patrijaršije, i to na odgovarajućim jezicima (grčki, ruski i engleski), a za taj posao je bilo potrebno izvesno vreme. Pošto je to učinjeno, sada je trenutak da se stav Srpske Pravoslavne crkve iznese u celosti pred našu javnost.

Sabor najpre sa žaljenjem konstatuje da je Carigradska Patrijaršija donela kanonski neutemeljenu odluku da rehabilituje i za episkope prizna dvojicu vođâ raskolničkih grupacija u Ukrajini, Filareta Denisenka i Makarija Maletiča, zajedno sa njihovim episkopatom i klirom, od kojih je prvi svojevremeno kanonski lišen čina, a potom isključen iz crkvene zajednice i podvrgnut anatemi, a drugi je ionako lišen apostolskog prejemstva kao duhovni izdanak sekte takozvanih samosvetih, zbog čega Sveti Arhijerejski Sabor tu odluku carigradskog Sinoda smatra neobavezujućom za Srpsku Pravoslavnu Crkvu.

Sabor ne priznaje navedene ličnosti i njihove sledbenike za pravoslavne episkope i klirike i, sledstveno, ne prihvata liturgijsko i kanonsko opštenje sa njima i njihovim pristalicama.

Sabor ne priznaje navedene ličnosti i njihove sledbenike za pravoslavne episkope i klirike i, sledstveno, ne prihvata liturgijsko i kanonsko opštenje sa njima i njihovim pristalicama.

I na kraju, Sabor predlaže Carigradskoj Patrijaršiji i svim ostalim pomesnim autokefalnim Pravoslavnim Crkvama da se pitanje autokefalije i pitanje pravoslavne dijaspore što skorije razmotre na svepravoslavnom saboru, kako bi se potvrdili i osnažili sabornost i jedinstvo Pravoslavne Crkve i ubuduće izbegla iskušenja kao što je ovo kroz koje sada prolazi sveto Pravoslavlje.

Ima neke gorke ironije u tome što se Aleksandar Vučić sastaje sa Hašimom Tačijem u Parizu baš 11. novembra, na stogodišnjicu od kraja Prvoj svetskog rata, da se dogovaraju o „razgraničenju”. Sto godina nakon osnivanja zajedničke države Južnih Slovena, prevladalo je uverenje da zajednički život naroda na ovim prostorima nije moguć.

U agresiji dominantno Vašingtona, mimo odobrenja Savjeta bezbjednosti UN-a i mimo međunarodnog prava, prije osamnaest godina, bombardovana je i naša zemlja, kada je ubijeno i troje djece, za što nikada niko nije odgovarao, niti, se čak, zvanično izvinio.

O ovome ne možete pročitati ni reč ni na sajtovima Ministarstva odbrane i Vojske Srbije, ni u srpskim novinama. Ali 100 srpskih vojnika će od danas do 15. septembra učestvovati na 7. vojnim manevrima iz serije „Zajednička rešenost“

Zebnja sa kojom se brat sveštenik u jednoj parohijskoj crkvi Kijeva svaki dan suočava sa prijetnjama Desnog sektora i UPC KP da će poslije „Tomosa“ morati da napusti svoju crkvu ili se priključi raskolnicima dovoljan mi je znak na čijoj je strani pravda. Hristos je tamo gdje je i do sada bio. Njega je nemoguće zauzeti zauzimanjem hrama, nemoguće prisvojiti saopštenjima bilo koje patrijaršije.

Svima odzvanja u glavi refren Bajagine pesme „Godine prolaze  mi stojimo“, a koji bi za Srbe iz Hrvatske mogao glasiti „Godine prolaze mi nestajemo“

Uobičajeno je da ustavotvorac u „uvodu u ustav“ iznosi motive koji su doveli do njegovog donošenja, ciljeve koji se žele postići, navodi tradicionalne i istorijske vrednosti i osobenosti zemlje, a ima i preambula u kojima svoje mesto nalaze „goruća“ i još uvek otvorena poltička pitanja od najvećeg značaja.

Čak i ako ne dobije taj orden Aleksandar Vučić, imajući u vidu da ima bliske prijatelje u liku Erdogana, Edi Rame, Hašima Tačija, dobiće neki drugi. Možda Mehmeda Drugog Osvajača. Razlog je odricanje od Kosova i Metohije kroz razgraničenje sa Albancima. 

 Hajde što se Vučić odriče Pećke Patrijaršije, jer su za njega mošti i stolica Srpskih Patrijaraha – dositejevska „zvona i praporci“, ali kako shvatiti njegovo odricanje od Visokih Dečana i u njima ćivota Sv. Stefana Dečanskog, vječnog kralja srpskog naroda?!

  Dr Jovan Dušanić – Lipljanski, ugledni ekonomista, naučnik i profesor je posljednjih godina sa velikom energijom i ljubavlju posvećen javnim poslovima koji, bar naizgled nisu direktno vezani za njegovu užu profesiju. U razgovoru za Bilten Predstavništva RS u Beogradu, biće riječi i o ekonomiji, ali započinjemo ga pitanjima o njegovoj novoj preokupaciji