Kada se vulgarnoj moći i onom "institucionalnom" (čitaj: dehumanizovanom) pripiše autoritet ultimativne i odlučujuće instance, na što se priprema Lekić, onda se sve, najblaže rečeno, svodi na populizam impotentne želje. U konačnom, Vilijam Blejk bi pak rekao: „Ko želi, a ne djela, rađa kugu“!

Režim istovremeno vodi i antisrpsku i anticrkvenu politiku koja izaziva ogorčenje kod najmanje 30% prosrpski orijentisanog stanovništva. Pokrenut je sudski postupak protiv mitropolita Srpske pravoslavne crkve Amfilohija, proteruju se sveštenici.

Zoran Žižić nije bio cikcak političar. Kao predsednik Savezne vlade, odbacio je samoporicateljsku politiku države i podneo ostavku 24. jula 2001. godine zbog izručenja Slobodana Miloševića Haškom tribunalu.

A svim glasačima koalicije ECG, kao i apstinentima samo kažem da nemaju prava na žalbe tokom sledeće četiri godine, oni su ovako odabrali i svojim izborom aminovali zelenaške takse, skupu struju i gorivo, neredovne plate i svuda prisutnu korupciju.

Na udaru je svaka srpska institucija: od Srpskog nacionalnog saveta do Srpske pravoslavne crkve. Od Matice srpske do najmanjih srpskih stranaka. Od srpskog jezika do himne „Bože pravde“.

Na žalost, ima i onih nazovimo javnih ličnosti koje danas izjavljuju „da se stide što su Crnogorci“ a sve zbog vagana beogradskog, a nijednog momenta ne misle da bi se Crna Gora i njegovi preci njih stiđeli. Njihova demo(N)kratija uzrokuje opšte uznemirenje.

Srbi van Srbije treba da prestanu da budu Srbi, čime je Srbija toliko oslabljena da je srpsko nacionalno pitanje obesmišljeno. Zato je važno da postanu Crnogorci, da se tom bogu mole, tim jezikom pišu i veruju da su zaista druge nacije i drukčijeg porekla.

Austrougarske okupacione vlasti su srušile grobnu zadužbinu a kosti prenele na Cetinje. Crnogorski komunisti su 1971. srušili kapelu koju je o svom trošku podigao kralj Aleksandar I Karađorđević.

Kad se otvarao konzulat u Subotici, svečanosti su prisustvovali dva predsjednika, dvije susjedne države – Hrvatske i Mađarske. Sam događaj je okvalifikovan kao novi iskorak unapređenja dobrosusjedne saradnje. Tamo unapređivanje, a ovamo unazađivanje.

Konstitutivnost je, u ''Strategiji'', vremenski neuslovljena i nedefinisanog sadržaja, praktično stavljena ad acta, i njeno navođenje kao cilja srpske politike ima samo psihološko dejstvo na one o kojima se u ''Strategiji'' govori.