Komunistička strategija osvajanja vlasti

U novijoj povesti južnoslovenskih naroda fenomen titoističkog preuzimanja vlasti na prostorima Jugoslavije još uvek ostaje nedovoljno razjašnjen usled niza okolnosti od kojih su dve najbitnije: nedostatak arhivske građe na prostorima Jugoslavije i nevoljnost državnih povesničara da isteraju istinu na čistac.

Naravno, ostajala je mogućnost da kako inostrani tako i povesničari iz dijaspore upotrebe izvore koji su se mogli naći van Jugoslavije, što su oni i radili, ali domaći čitaoci, sem uskog kruga strukovnih stručnjaka koji su putovali po inostranstvu, nisu imali velikih koristi od ovakve stručne literature iz jednostavnog razloga što titoistički cenzori nisu dozvoljavali da se ovakve, za režim kompromitujuće knjige, pojavljuju u prevodu na jugoslovenskom tržištu, a ako bi se to kojim slučajem i desilo, kompromitujuće stranice originala nisu se pojavljivale u prevedenim izdanjima. Tako je, na primer, uz ličnu Titovu dozvolu, prevedena knjiga o četnicima Draže Mihailovića od Joze Tomaševića sa engleskog na srpskohrvatski (Četnici u Drugom svjetskom ratu, Zagreb, 1979. g.) ali bez za nas ovde tri ključne stranice (sa fotografijama nemačkih oficira i partizanskog rukovodstva) koje govore o martovskim pregovorima i sporazumu na relaciji Nemci – partizani.

Što se tiče okolnosti nedostatka relevantnih povesnih istočnika za period građanskog rata (1941 – 1945) moraju se napomenuti osnovni razlozi za ovakvo de facto stanje stvari:

Pobednik u građanskom ratu, tj. Titoisti, je smišljenom i dobro organizovanom politikom uklanjanja, pa čak i fizičkog uništavanja, kako svoje sopstvene tako i „neprijateljske“ arhivske građe, uspeo da u kratkom vremenskom razdoblju nakon okupacije Srbije i Beograda u jesen 1944. g. eliminiše sve kompromitujuće autentične i originalne dokumente koji bi mogli u većoj ili manjoj meri da ospore politikantsku propagandu zvanične titoističke istoriografije nakon rata. Tako, npr, u jugoslovenskim arhivama se ne mogu naći ključna dokumenta o otvorenoj saradnji Titovih partizana sa ustašama, šiptarskim balistima i Nemcima kao i o otvorenoj antisrpskoj politici i vojnim akcijama titoističkog Vrhovnog štaba kao i njemu potčinjenih operativnih komandnih štabova na terenu. Stoga su u ovom kontekstu sačuvana nemačka i italijanska dokumenta, kao i dnevnici i memoarska literatura nemačkih i italijanskih komandanata (npr. dnevnik austrijskog generala u službi Vermahta Glezea fon Horstenaua koji je bio nemački opunomoćeni general u NDH i koji se u Zagrebu prvenstveno bavio obaveštajnim radom) od ključne važnosti za razotkrivanje prave istine o politici i ciljevima borbe Politbiroa KPJ u vremenu borbe za preuzimanje vlasti u Jugoslaviji za vreme Drugog svetskog rata.

Pobednik je takođe, isto tako dobro smišljenom politikom, ubacivao falsifikovana dokumenta, a naročito falsifikovane fotografije u fajlove suparničke strane koji se i dan danas mogu naći po raznoraznim arhivama širom bivše Jugoslavije (dok su sa druge strane fotografije partizana sa Nemcima „nestale“ iz svih arhiva ako su u njima ikada i bile: npr, fotografija Ljubićkog partizanskog odreda sa nemačkim vojnikom u sredini u donjem redu, Augusta Helera, nastala u okolini Čačka 1941). Ova politika falsifikovanja povesnih istočnika se naročito sistematski primenjivala u slučajevima kada je trebalo kompromitovati rukovodeći kadar jugoslovenske vojske u otadžbini (JVUO) pod komandom đenerala Dragoljuba Draže Mihailovića. Razlozi za ovakvu politiku ubacivanja falsifikata u fajlove „četničke“ građe se lako mogu objasniti i shvatiti, ukoliko se zna da je već od samog početka građanskog rata, pa sve do samog njegovog kraja JVUO bio i ostao jedini vojno-politički neprijatelj koji je ozbiljno stajao na titoističkom putu preuzimanja vlasti, te stoga nije nimalo čudno da su sami Titoisti građanski rat i započeli u julu 1941. (nakon što je Pavelić, uz nemačko odobrenje poslao Tita iz Zagreba u Beograd kao što su to uradili Nemci sa Lenjinom 1917, poslavši ga u Rusiju da preuzme vlast i potpiše kapitulaciju) i nastojali da ga skončaju tek hvatanjem živog komandanta JVUO.

Ipak, bez obzira na gore navedene stavke, jugoslovenski povesničari, bilo režimski ili ne, do sada nisu uspeli da daju odgovor na verovatno krucijalno pitanje u vezi sa komunističkim preuzimanjem vlasti: Zašto su se etnički Srbi - seljaci u masama priključivali Titoistima?

U pokušaju odgonetanja ove zagonetke kao prvo što treba istaći jeste da su najveći deo boračkog sastava titoističkih vojnih formacija činili upravo Srbi – seljaci, ali ne i pripadnici drugih naroda i narodnosti, dok je komandni kadar istih tih jedinica u velikom broju slučajeva bio nesrpski. Dakle, pitanje se svodi na to zašto su srpski seljaci pristajali da im komanduju nesrbi i da im (ne)srpski politički komesari ispiraju mozgove oproštajničkom politikom „bratstva i jedinstva“.

Kao drugo, ideološki je komunistički Titoizam bio daleko od patrijarhalnog konzervativizma jednog srpskog seoskog domaćina koji se, istina, našao u situaciji bez kuće i ognjišta (prvenstveno na prostorima NDH), ali koji je ipak na terenu mogao da bira između Titoista i JVUO.

Kao treće, već boreći se na strani Titoista, srpski domaćin je vrlo lako mogao da vidi i shvati da se u suštini bori protiv interesa svog sopstvenog naroda i da mu komanduju srbofobi najraznovrsnijih profila i to sa oznakama strane (Crvene) armije, pa stoga ostaje neobjašnjen fenomen masovnijeg neprebegavanja na stranu JVUO iz titoističkih redova.

Na ova goruća pitanja režimska titoistička istoriografija je davala neubedljiva frazeološka objašnjenja po principu „crno-belo“, tipa da je slobodarski duh srpskog domaćina od početka samog rata vrlo dobro osetio ko se stvarno bori protiv okupatora. Ovakve propagandne floskule ćemo konačno ostaviti po strani, jer jednostavno ne odgovaraju istini na terenu, ali ćemo pokušati da damo odgovor na gore postavljeno pitanje uz pomoć jednog, ali smatramo epohalnog, arhivskog dokumenta koji objašnjava svu suštinu komunističkog načina borbe za osvajanje vlasti. Naime, iako su pobednici nakon rata nastojali da eliminišu na ovaj ili onaj način svu za njih kompromitujuću građu ostao je ipak neznatan broj takvih kompromitujućih dokumenata uglavnom usled nehata, tj. nesavesno obavljenog posla od strane onih koji su trebali da ih uklone od javnosti i stručnjaka-povesničara – tj. od strane titoističkih arhivara-cenzora.

Takav jedan „zalutali“ dokument se može naći u Arhivu vojnoistorijskog instituta u Beogradu u fajlu Štaba vrhovne komande (JVUO) – Četnička arhiva, pod oznakom K-12, 30/12. Radi se konkretno o delu izlaganja Moše Pijade na Prvom zasedanju tzv. AVNOJ-a novembra meseca 1942. u Bihaću. Evo, konkretno, kako je ovaj visoki član KPJ i njenog Politbiroa kratko i jasno objasnio koji je najbolji put stvaranja komunističke armade pod rukovodstvom Josipa Broza Tita:

„Potrebno je zato stvoriti toliko mnogo beskućnika, da ovi beskućnici budu većina u državi.

Stoga mi moramo da palimo. Pripucaćemo pa ćemo se povući. Nemci nas neće naći, ali će iz osvete da pale sela. Onda će nam seljaci, koji tamo ostanu bez krova, sami doći i mi ćemo imati narod uza se pa ćemo na taj način postati gospodari situacije. Oni koji nemaju ni kuće ni zemlje ni stoke, brzo će se i sami priključiti nama, jer ćemo im obećati veliku pljačku.

Teže će biti sa onima koji imaju neki posed. Njih ćemo povezati uza se predavanjima, pozorišnim predstavama i drugom propagandom... Tako ćemo postepeno proći kroz sve pokrajine. Seljak koji poseduje kuću, zemlju i stoku, radnik koji prima platu i ima hleba, za nas ništa ne vredi. Mi od njih moramo načiniti beskućnike, proletere... Samo nesrećnici postaju komunisti, zato mi moramo nesreću stvoriti, mase u očajanje baciti, mi smo smrtni neprijatelji svakog blagostanja, reda i mira...“

Nakon čitanja ovog Pijadinog izlaganja (po ovom članu Politbiroa je sve do nedavno jedna od centralnih beogradskih ulica, sadašnja Dečanska, nosila ime), koje je sročeno u vidu konkretnih smernica za strateško delovanje izrečenih jednostavnim i jasnim jezikom bez ikakvog kamuflažnog uvijanja iz prostog razloga, jer se i sam jezik izlaganja morao prilagoditi naobrazbenoj razini pučanstva koje je sedelo u sali, mnoge stvari i konkretni događaji iz perioda (1941−1945) postaju mnogo razumljiviji. Ovde bismo naveli samo one najbitnije:

Komunisti su se mogli osloniti samo na srpskog seljaka, i to pogotovo sa prostora genocidne NDH, s obzirom na to da su se sve druge narodnosti čvrsto opredelile za kolaboraciju sa okupatorom ili njegovim kvislinzima. Pripadnici drugih naroda i nacionalnih manjina su bivali propagandno osvajani tek od jeseni 1943, tj. od momenta kada je bilo svima jasno ko će dobiti, a ko izgubiti rat u svetskim okvirima što je indikativno naznačeno Teheranskom konferencijom. Međutim, nesrbi su prelazili na titoističku stranu poglavito stoga što im je komunistički agitprop otvoreno obećavao i garantovao nerevanšističku politiku kako u toku ostatka, tako i nakon rata za genocid nad Srbima u toku čitavog rata.

Ustaško-partizanska saradnja na prostorima Bosne, Hercegovine, Like, Banije i Korduna je i jednima i drugima donosila konkretne koristi: ustaše su kao jurišni šuckor odredi rimokatoličke crkve čistili zapadne delove Jugoslavije od „šizmatičnih nevernika“ dok su u isto vreme na taj način stvarali i beskućnički proletarijat za Titove partizane uz pomoć koga je Broz nastojao da dođe na vlast u Beogradu („oslobađanje“ Zagreba nije nikada bilo u opciji NOVJ-e) kako bi legalizovao pokolje Srba preko Drine i rasrbi samu Srbiju svodeći u isto vreme njene ostatke na slovenačko-hrvatsku političko-ekonomsku koloniju.

Komunistička vojska Josipa Broza Tita se poglavito kretala preko teritorija naseljenim Srbima u okvirima NDH sakupljajući preživele srpske seljake koje je nakon uključivanja u partizanske redove politički komesarijat partizanskih odreda trebao da u što kraćem vremenskom periodu moralno-politički prevaspita u duhu borbe protiv „velikosrpskog nacionalizma“ i posleratnog bratskog suživota upravo sa onima koji su od srpskog seljaka napravili proleterskog beskućnika, tj. materijal za komunističku obradu.

Komunisti su planski, iako vojno-taktički beskorisno, napadali jake nemačke snage po sistemu „pucaj pa beži“ u Srbiji 1941, kako bi namerno stvorili kritičnu masu beskućnika i osvetoljubivih nezadovoljnika nakon nemačkih odmazdi bez ikakve namere da im priskoče u pomoć i spasu ih sa gubilišta (primer krvavog kragujevačkog oktobra).

Kako za vreme, tako naročito nakon rata, dobrostojeći srpski seoski domaćini (tzv. kulaci), kao i mnogi drugi kojima kuće nisu bile spaljene, iskusili su svu žestinu komunističke osvete, jer su uspeli da izbegnu sudbinu beskućnika, a samim tim i potencijalnih Brozovih saboraca koji su trebali da ga preko srpskih kostiju i spaljenih imanja dovedu na vlast na Dedinju.