Čitajući hašku presudu čovek ne može da se otme utisku da je njen politički kontekst jednostavno progutao pravni sadržaj. Zločini na Kosovu jednom spekulativnom konstrukcijom direktno su pripisani osuđenim generalima i političarima, a posredno i državi Srbiji.

Kada bi ovaj specifičan balkanski simbolički rasizam, koji prevashodno emanira Hrvatska, bio prepoznat kao rasizam, izgubio bi mnogo na svojoj privlačnosti. Naš problem je u tome što taj rasizam u dobrom delu javnosti funkcioniše kao istina o ratu.

Najznačajniji intelektualci zapadnjačke civilizacije istoričari, politikolozi, filozofi, ekonomisti, umetnici, izrekli su porazne ocene o neoliberalnom, korporativnom kapitalizmu i njegovoj demokratiji. 

Uđe li u Uniju prije Srbije, Hrvatska će -  gotovo sigurno - uvjetovati bilo kakvu ratifikaciju eventualnih sporazuma između Unije i Srbije srpskim odustajanjem od „protutužbe" za Oluju, a vjerojatno i priznavanjem ekskluzivne krivice Srbije i Srba.

Hrvatska tužba se vidi kao dobar povod za organizaciju na širem planu i uključivanje javnosti. Jedna od ideja jeste i da se osnuje Savet čiji bi članovi bili svi oni koji su upućeni i koji mogu da pomognu u sporu sa Hrvatskom.

Tako je 1. decembra 1918. u Krsmanovića kući na Terazijama, privremenom dvoru regenta Aleksandra, izvršeno v.d. ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca. Primanje adrese je bilo bez pompe, bez sjaja i bez većeg prisustva srpskih političara i drugih viđenika srpskih.

Mnogi će ovde reći, pa zašto da ne, zar nisu činjenice o tome kako je Srbija jedini krivac za ratove iz devedesetih na Balkanu svima poznate i utvrđene još u istim tim devedesetim? U tome je i drugi razlog zašto je ova kontratužba potrebna.

Za vreme svih ovih događaja neutralnost JNA se može okarakterisati kao direktna izdaja državnih interesa, pa i kao davanje zelenog svetla hadezeovskim formacijama da sprovedu etničko čišćenje u pojedinim krajevima Istočne Slavonije i Zapadnog Srema.