U evropskom kapitalističkom Zapadu, koji priznaje da je to, ali se već odavna ne ponosi svojim kapitalističkim društvenim poretkom, jer najkasnije svake godine 1. Maja, velikog dana Rada radnog svijeta, ulice svih urbanih centara preplavljene su gnjevnim radnim narodom i mladim svijetom koji svoje ogorčenje protiv izrabljivačkog neolibelarističkog poretka protestuju, a na stotine hiljade policajaca opremljenih kao da upravo izvršili invaziju sa Marsa u namjeri da svaki otpor uguše u začetku, prate budnim okom da protesti radništva i studenata koji znaju kakva ih i u kakvom političkom radnom poretku i njih neizvjesna budućnost čeka. Na Zapadu pozna se samo ta forma odavanja pošte tom danu rada u sjećanju na radnike koji nisu slučajno pobijeni u SAD od američkih režimskih policajaca. Od tada se samo u SFRJ i Istočnom bloku ti dani slavili izletima i odmorom. Danas u Srbiji niti protesta kao na Zapadu niti odmora kao u SFRJ. Što tražili, to dobili. A klin zabijen od protagonista današnjih vladajućih struktura u Srbiji, može da se izbije samo od narodne mase u čije tielo taj ubitačni klin i zabojen. Đrtvama, a to je ogromna većina stanovništva Srbije, ne služi ni malo na čast da iz straha od odmazde režimskih policijskih plačenika, trpe teror režima jer režimska policijska udarna pesnica na primjeru onog jadnika Panića, demonstrirala da je ne samo kadra da protivnike rećima likvidira na očigled javnosti, nego da se upravo u tom javnom činu nekažnjenog ubistva potencijalnim gnjevnim demonstrantima demonstrira na drastičnom primjeru likvidiranog demonstranta, šta će svakog drugog da čeka ukoliko se usudi da "ugrožava" etablirani pljačkaški petooktobarski poredak u Srbiji, donešen bombama NATO-a, kako se ona Nada Kolunndžija u centrali Demokratske stranke u intervjuu sa austrijskim publicistom Hofbauerom pohvalila, da "zahvaljujući bombardovanju Natoa Srbija dobila demokratiju". Za mene i moje srpske zemljake iz BiH neshvatljivo da se u Srbiji za takve politfigure glasa.